Κάθε Κρίση είναι κι ένα Κάλεσμα προς μιά Αλήθεια!

Κρίση! .. σχεδόν δεκαετής (και πλέον): Τι χρειαζόμαστε για να βγούμε από αυτήν;

Όπως ανέφερε ο αγαπητός συγγραφέας κ.Σαράντης Καργάκος σε μία ομιλία του, η λεξη πολιτική, παράγεται ἀπὸ τὸ «πόλις», τὸ αὐστηρὸ προγονικὸ μας ἰδανικό.

Ἀπὸ τὸ «πόλις» παράγεται καὶ ὁ πολιτισμὸς.

Ἄρα, πολιτικὴ καὶ πολιτισμὸς εἶναι ἔννοιες ὁμόρριζες.

Σήμερα ὅμως οὔτε τὸ ἕνα οὔτε τὸ ἄλλο παράγονται στὴν Ἑλλάδα. Ὁ λόγος εἶναι ἁπλὸς: δὲν κάνουμε πολιτικὴ, κάνουμε κομματισμό. Καὶ ἀφοῦ δὲν κάνουμε πολιτική, δὲν κάνουμε οὔτε πολιτισμό.

Πρέπει κάποτε νὰ κατανοηθεῖ ὅτι ἡ δημοκρατία εἶναι πολίτευμα αἰσθητικό, πολίτευμα τοῦ γούστου καὶ ὄχι τοῦ «γουστάρω».

Πολίτευμα τοῦ «πρέπει» καὶ ὄχι τοῦ «κάνω ὅ,τι θέλω».

Κι άλλοι σοφοί όπως ο Σόλων, έχουν αναφέρει ότι,

“όταν το σύνολο αδικείται, αυτό το κοινό κακό θα φτάσει κάποτε στην πόρτα του καθενός”, θέλοντας να υπογραμμίσει, ότι η παθητικότητα και η αδράνεια του καθενός, ή ενός λαού, δεν προφυλάσσουν από τις συνέπειες κοινωνικών προβλημάτων, ούτε προστατεύουν από τις αντιξοότητες κοινωνικών αναταραχών.

 

Η Ψυχολογία υπολείπτεται πολύ τις Κυβερνήσεις Συνεργασίας.

Φαίνεται ότι η κοινωνία μας έχει γίνει κανιβαλλιστική και ζει σε μία παρακμιακή ασφυξία.

Σε μεγάλο βαθμό έχει χάσει το αξιακό της σύστημα, δηλαδή τους όρους, του να μπορούν οι άνθρωποι να ζήσουν μαζί και να συνεργάζονται – χωρίς ο ένας να κατασπαράσει τον άλλον – εξου και η κρίση ΔΕΝ είναι πρωτίστως οικονομική, όσο ηθική και ψυχολογική.

Όλα θα έπρεπε κατ’ επιλογή μας να οδηγούν – για όσους έχουν τη δυνατότητα να το δούν – προς μία λύση με βάση το υγιές ζητούμενο – που είναι  το υψηλό επίσης ιδανικό της “συναίνεσης και της συνεργασίας” των ανθρώπων, των κομμάτων, των παρατάξεων, των κυβερνήσεων και των κρατών, προκειμένου έτσι να:

  • αποφεύγονται ακραία φαινόμενα διχοτόμησης και πόλωσης, δηλαδή ο μισός λαός να στρέφεται κατά του άλλου μισού
  • να αντιμετωπίζονται φαινόμενα βίας, διεθνούς τρομοκρατίας, προσφυγικό, μεταναστευτικό, φαινόμενα χρυσής αυγής κτλ., καθώς κανένα κράτος μπορεί μόνο του να αντιμετωπίσει τέτοιου βεληνεκούς πολύπλοκα ζητήματα,
  • αλλά και για να υπάρχει αλληλοέλεγχος των κυβερνώντων υπό το πρίσμα της  κυβέρνησης συνεργασίας – από τα ίδια τα μέλη της, που θα προέρχονται από διαφορετικές πλευρές – κάτι που δε μπορεί να επιτευχθεί υπό αυτοδύναμες κυβερνήσεις όπου μόνες τους έχουν το μαχαίρι και το καρπούζι.

Στις προσωποπαγείς κυβερνήσεις επίσης, αγόμεθα και φερόμεθα από το πόσο ικανός και φιλόπατρις είναι ο εκάστοτε πρωθυπουργός και τα στελέχη του, χωρίς απαραίτητα να εξασφαλίζεται η εθνική συμμετοχή και έγκριση, βλέπετε πχ. Πρέσπες, βλέπετε υπουργούς αμύνης, κτλ..

Οι κυβερνήσεις συνεργασίας, ή πολιτικής κουλτούρας με βάσει το ομαδικό πνεύμα ως προς την εξεύρεση βιώσιμων κοινωνικών λύσεων σε όλα τα προβλήματα μιας χώρας, αποτελούν την πιο ώριμη επιλογή κάθε ευνομούμενου μοντέρνου κράτους, γιαυτό και τα περισσότερα αναπτυγμένα κράτη στην Ευρώπη, έχουν κυβερνήσεις πολυκομματικές και όχι αυτοδύναμες, πχ. Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Φιλανδία.

Στη δε Πορτογαλία, η οποία κι εκείνη πέρασε από μνημόνια, προκειμένου η χώρα να βγει από την κρίση, ενώθηκαν όλα τα πέντε κόμματα μαζί σχηματίζοντας κυβέρνηση ευρέως πέλματος.

Αυτό δεικνύει, ότι κατάφεραν να ξεπεράσουν ένα πρώϊμο ψυχολογικό αναπτυξυακό στάδιο το οποίο χαρακτηρίζεται κυρίως από τον εγωκεντρισμό – όπως ακριβώς χαρακτηρίζονται τα μωρά τα οποία αδυνατουν να μπουν στη θέση του άλλου λόγω ανωριμότητάς τους, κατάφεραν να ξεπεράσουν το πρώτο ενικό – ΕΓΩ – ΕΓΩ – ΕΓΩ και βρίσκονται στο ΕΜΕΙΣ, όπως ανέφερε και ο περίφημος στρατηγός Μακρυγιάννης.

Αλλωστε το έπος του 1940 αυτό μας κατέδειξε, όπως και άλλες σύγχρονες ιστορίες νίκης μας, π.χ η κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ποδοσφαίρου Euro 2004 – πριν από 14 χρόνια στην Πορτογαλία, με τη διοργανώτρια χώρα να χάνει από τους ενωμένους έλληνες.

Τι γίνεται στην Οικογένεια, στην Κοινωνία και στην Επιχειρηματικότητα, στον απόηχο των αιτιών της οικονομικής κρίσης?

Εάν προσδοκούμε λοιπόν ένα ελπιδοφόρο μέλλον και μία ασφαλή ζωή, δικδικώντας την ανάκτηση της αξιοπιστίας της χώρας μας εντός και εκτός Ελλάδας, θα πρέπει η χώρα να παρουσιάσει μία εικόνα ομόνοιας και όχι σχάσης, διχασμού…

Κανείς δεν εμπιστεύεται χώρες όπου επικρατεί αλληλοσπαραγμός –  κατ’ αναλογία της εικόνας που θα παρουσίαζε μία οικογένεια όπου οι γονείς τρώγωνται μεταξύ τους και όπου ο ένας τορπιλίζει την υπόσταση του άλλου. Παρατηρούμε ότι οι φίλοι τότε και το περιβάλλον τριγύρω, κρατούν αποστάσεις από μία τέτοια κατάσταση και δεν επενδύουν χρόνο σε αυτήν. Το ίδιο σκέπτονται και πράττουν και οι επενδυτές, που δεν επιθυμούν να ρισκάρουν να επενδύσουν σε μία χώρα που δεν έχει πολιτική ηρεμία, σταθερότητα, κοινή πολιτική και με την εναλλαγή των κυβερνήσεων αλλάζουν και οι νόμοι.

Σε αυτόν τον κρίσιμο και υψηλό στόχο ζωής – όσο και επιβίωσης εν τέλει! – δηλαδή την αλλαγή νοοτροπίας και την  επίτευξη αγαστής συνεργασίας – βασικό ρόλο παίζει η ψυχοεκπαιδευση των γονέων και η καλλιέργεια τους, η δική τους ψυχική συγκρότηση, το συνεργατικό κλίμα στην οικογένεια και η σωστή διαπαιδαγώγηση με τρυφερότητα όσο και όρια, ώστε να καταστήσουν και αναστήσουν, ικανά, χαρούμενα όσο και υπεύθυνα παιδιά – αργότερα ενήλικες, πολίτες, ή και πολιτικούς,  με αυτεπίγνωση, ψυχική ανθεκτικότητα και κοινωνικές ευαισθησίες, τόσες, όσο να θέτουν με προθυμία εαυτόν, στην υπηρεσία της ομάδας, χωρίς να νιώθουν ότι “χάνουν” την αυτονομία τους ή την ατομική αξία τους!

Για όσους ενδιαφέρονται μπορούν να δουν  τη συνέντευξή μου, στα πλαίσια της ομιλίας μου στο Πνευματικό Κέντρο Θρακομακεδόνων, το Μάιο 2017