Στον απόηχο της 25ης Νοεμβρίου, συμβολικής παγκόσμιας ημέρας αφιερωμένης στη συνειδητοποίηση ανάγκης εξάλειψης του εξευτελιστικού και ταπεινωτικού φαινομένου της βίας κατά των γυναικών, ερχόμαστε να κάνουμε μία σειρά σημαντικών διαπιστώσεων:
- το φαινόμενο της έμφυλης βίας, αποτελεί μια σύγχρονη μορφή δουλείας
- δεν είναι μία ιδιωτική μόνο υπόθεση, αφορά σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, μη κάνοντας διαχωρισμό μεταξύ συνόρων, πολιτισμών, βαθμού ανάπτυξης, θρησκείας, ή πλούτου.
- Η ενδοοικογενειακή βία είναι μία «αόρατη βία», καθώς αποτελεί την πιο διαδεδομένη αλλά λιγότερο αναγνωρισμένη κατάχρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο κι αυτό διότι η βία στην οικογένεια, δύσκολα γνωστοποιείται στο στενό περιβάλλον και ακόμη πιο δύσκολα στο ευρύτερο.
- Η βία κατά των γυναικών, δεν είναι ένα αμιγώς γυναικείο θέμα ως κατά κόρον αναφέρεται. Είναι ένα επίσης ισάξια ανδρικό ζήτημα. Αφορά σε μία παθογένεια της κοινωνικής μας πραγματικότητας, μέσα στην οποία βεβαίως διαπαιδαγωγούνται οι άνδρες από κάποιες γυναίκες/μητέρες, από μία οικογένεια, όσο και μέσα σε ένα πολιτισμικο-κοινωνικό σύστημα που επιτρέπει ή δεν επιτρέπει, καλλιεργεί ή δεν καλλιεργεί. Ως εκ τούτου, δεν προάγονται λύσεις με το να έχουν οι άνδρες σε τέτοιο μεγάλο βαθμό, «σβηστεί» από κάθε συζήτηση για ένα θέμα που αφορά και στους ίδιους. Αντιθέτως τους δίνεται η ευκαιρία να μην προσέχουν, αφου δε μετέχουν!»
- Οι δράστες είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας! Δεν είναι απαραίτητα τα εμφανώς αρρωστημένα τέρατα που σέρνονται από το βάλτο και κάνουν βρωμοδουλειές. Οι δράστες μπορεί να δείχνουν πολύ φυσιολογικοί και καθημερινοί στον έξω κόσμο και να είναι γνωστοί μας!
Η λύση για τη μείωση ή εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών είναι:
- Ανάμεσα σε άλλες βασικές ενέργειες όπως πρόληψη μέσω σωστής διαπαιδαγώγησης των παιδιών, χρειαζόμαστε περισσότερους πραγματικούς άνδρες, ενήλικες που βρίσκονται στην εξουσία και σε θέσεις ισχύος, καθώς απέτυχαν ως ώρας, να προστατέψουν τα παιδιά, στην περίπτωση αυτή, τα αγόρια, απο το κακό πρώτυπο!
- Δεν χρειάζεται εκπαίδευση ευαισθητοποίησης όσο περισσότερο χρειάζεται εκπαίδευση ηγεσίας! Είναι δείγμα κακής και αποτυχημένης ηγεσίας, να διαιωνίζεται ένα τέτοιο επαχθές φαινόμενο.
Τι πρέπει να αλλάξει για τη ριζική μείωση της κακοποίησης:
Πρέπει να κάνουμε ένα διαφορετικό σύνολο ερωτήσεων:
- Γιατί τόσοι πολλοί άνδρες κακοποιούν, σωματικά, συναισθηματικά, λεκτικά, και με άλλους τρόπους, τις γυναίκες και τα κορίτσια, ενώ ισχυρίζονται ότι τις αγαπούν;
- Πώς μπορούμε να αλλάξουμε την κοινωνικοποίηση των αγοριών και τους ορισμούς του ανδρισμού που οδηγούν σε αυτά τα αποτελέσματα? Η αδιαμφισβήτητη ανδρική κυριαρχία διδάσκεται στα παιδιά από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους
- Ποιος είναι ο ρόλος της διαπαιδαγώγησης και της δομής της οικογένειας και των πεποιθήσεων της? Πρέπει να µάθουµε να χρησιµοποιούµε θετικά κίνητρα, τις φυσικές και λογικές συνέπειες και όχι τις σωµατικές τιµωρίες για την κατάκτηση της πειθαρχίας των παιδιών. Η ψυχοεκπαίδευση των γονέων μέσα από «Σχολές Γονέων» όπως και η ψυχική συγκρότηση τους μέσα από τη βοήθεια που μπορούν να λάβουν από τη συμβουλευτική και τη ψυχοθεραπεία, φαίνονται πιο αναγκαία απο ποτέ όσο καλούμαστε να διαμορφώνουμε αυτόνομες προσωπικότητες με ψυχική ανθεκτικότητα σε μία ευνομούμενη κοινωνία αλληλοσεβασμού.
- Ο ρόλος των ανδρών ισχυρός στη συμβολή καταπολέμησης της βίας ενάντια στις γυναίκες, καθώς μπορούν να σταθούν πλάι στις γυναίκες και όχι εναντίον τους, εφόσον ζούμε μαζί στον κόσμο. Άλλωστε οι περισσότεροι άνδρες έχουν γυναίκες και κορίτσια για τα οποία νοιάζονται πολύ, στις οικογένειές τους, τους φιλικούς κύκλους και αλλού. Έτσι, υπάρχουν τόσοι πολλοί λόγοι για τους οποίους πρέπει να μιλήσουν οι άνδρες.
Εάν είστε άντρας
Επί παραδείγματι, εάν είστε άντρας – αναφέρει πολύ παραστατικά ο εξαίσιος ομιλητής Τζάκσον Κατζ…
… και είστε σε μια ομάδα αντρών όπου ένας τύπος αναφέρει κάτι σεξιστικό ή ταπεινωτικό για τις γυναίκες, αντί να γελάσετε ή να κάνετε ότι δεν ακούσατε, χρειαζόμαστε άντρες να πουν, «Έι, αυτό δεν είναι αστείο. Θα μπορούσες να μιλάς για την αδελφή μου, θα μπορούσες να αστειευτείς με κάτι άλλο;» Αλλιώς η σιωπή θα είναι σα μια μορφή συναίνεσης και συνενοχής. ‘Ετσι θα δημιουργήσουν ένα κλίμα ομότιμου πολιτισμού, όπου η καταχρηστική συμπεριφορά θα θεωρείται απαράδεκτη, όχι μόνο επειδή είναι παράνομη, αλλά επειδή είναι λάθος και απαράδεκτη στον ομότιμο πολιτισμό. Οι άνδρες που δρουν με σεξιστικούς τρόπους θα χάσουν κύρος και έτσι μόνο τότε θα δούμε προοδευτικά μια ριζική μείωση της κακοποίησης.
Ανάμεσα στα πολλά σπουδαία πράγματα που ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είπε στη σύντομη ζωή του ήταν, «Στο τέλος, αυτό που θα πονέσει περισσότερο δεν είναι τα λόγια των εχθρών μας, αλλά η σιωπή των φίλων μας».
Σε τελική ανάλυση, η ευθύνη του να πάρεις θέση σε αυτά τα ζητήματα θα πρέπει να βαρύνει τους ενήλικες άνδρες με εξουσία. Η ανδρική κουλτούρα ήταν πάρα πολύ σιωπηλή γι’ αυτή τη συνεχιζόμενη τραγωδία της βίας των ανδρών κατά των γυναικών και των παιδιών. Οι άνδρες το χρωστούν στις γυναίκες . Αλλά επίσης το χρωστούν και στους γιους τους. Ελπίζω ότι προχωρώντας μπροστά, άντρες και γυναίκες, με συνεργασία, μπορούμε να ξεκινήσουμε την αλλαγή και ο μετασχηματισμός θα συμβεί, ώστε οι μελλοντικές γενιές να μην έχουν το επίπεδο της τραγωδίας που αντιμετωπίζουμε εμείς καθημερινά.
Αναφορές
∆αράκη Πέπη, (1995), Το όραµα της ισοτιµίας της γυναίκας, Αθήνα:Καστανιώτη.
∆ιεθνής Αµνηστία – Ελληνική επιτροπή, (1997), Εκπαίδευση για τα ανθρώπινα δικαιώµατα, Αθήνα – Κοµοτηνή: Σάκκουλα Αντ.
Κατάκη Χ., (1984), Οι τρεις ταυτότητες της ελληνικής οικογένειας, Αθήνα:Κέδρος
Μαράτου- Αλιπαβίτη, (1995), Η οικογένεια στην Αθήνα: Οικογενειακό πρότυπο και στρατηγικές πρακτικής, Αθήνα: Εθνικό κέντρο κοινωνικών ερευνών.
Τσιγγρής Α., (1996), Ο βιασµός ένα αθέατο έγκληµα, Αθήνα- Κοµοτηνή: Σάκκουλα Α. 91
Αγάθωνος- Γεωργοπούλου, (1990), «Η βία στην οικογένεια», στο Σύγχρονα θέµατα, τεύχος 47, σελ. 43-44.
Αρτινοπούλου Β., (2000), «Σπάζοντας τη σιωπή», Αθήνα, πρακτικά συνεδρίου.(Κατεβάστε το Δωρεάν)
Μουζακίτης Γ., (1989), «Συζυγική βία, αιτιολογία, επιπτώσεις, παρέµβαση», στο Κοινωνική Εργασία, τεύχος 16, σελ 217-227.
Παπανδρέου Β., (2000), «Σπάζοντας τη σιωπή: η Βία στην οικογένεια είναι έγκληµα», Αθήνα , Πρακτικά συνεδρίου.
Σουλή Στ., «Αθέατη βία: Η αγάπη δεν πρέπει να πονάει», εκδ. Ψυχογιός
Χατζηφωτίου Σ., “Ενδοοικογενειακή βία κατά των γυναικών και παιδιών”, έκδ. Τζιόλα, 2005
Χέρµαν Ζ., (1996), Βία- επακόλουθα- ψυχικά τραύµατα- θεραπεία, Αθήνα: Θετίλη. 92
Currie Dh., (1990), “ Battered women and the state: from the failure of theory to a theory of failure” in journal of Human justice, Vol. 1,p. 77-96
Ηammer and Saunders, (1993), Women, Violence and crime prevention, England: Avebury